Zelfportretten, welke kunstenaar maakt ze niet? De Amerikaanse Tom Friedman (1965) maakte een wel heel originele. Hier staat hij ten voeten uit, helemaal opgebouwd uit suikerklontjes. Van veraf lijkt hij van LEGO gemaakt te zijn, of geblurred, zoals je wel op televisie ziet.

Tom Friedman is overigens niet de enige kunstenaar in het LAM museum die zichzelf vereeuwigde met suiker. Kijk maar eens naar deze sculptuur van suikerspin van Martijntje Cornelia.

Nog zo’n persoonlijkheid uit het LAM museum! Dit ijskoude kunstwerk van de Amerikaanse Rob Pruitt (1964) is een koelkast op pootjes. Hij draagt maar liefst zes sneeuwlaarzen. En ook niet de minste. Rob Pruitt werkte eerder samen met het modemerk Jimmy Choo, deze laarzen komen uit die collectie.

Zo winters als de onderkant oogt, zo zomers voelt de bovenkant. Met de blauwe sombrerohoed op zijn kop en een peer als neus, waan je je in een zomerse vakantie. Mogen we een ijsje?

Nog zo’n zoet kunstwerk: deze doos vol XXXL-bonbons van kunstenaar Peter Anton (1963) in het LAM museum. De bonbons zijn bijna zo groot als voetballen. Heb je gezien dat iemand er zijn tanden in heeft gezet?

Misschien niet per se het lekkerste toetje, maar wel je gelukkigste afsluiter van de maaltijd: een fortune cookie. En als je helemaal geluk hebt, krijg je deze van kunstenaar Benjamin Li (1985). Hij maakte speciaal voor het LAM museum de grootst mogelijke gelukskoek. Hij zit ook nog eens bomvol geluk: bezoekers voegden hun meest dierbare wensen toe. Precies 8 jaar, het Chinese getal voor geluk, maken we het kunstwerk kapot, zoals dast hoort met fortune cookies.

De Britse Michael Stubbs (1961) maakte deze heerlijk ogende taart in het LAM museum. Niet van slagroom en cake, maar olieverf en canvasdoeken. Precies zoals je een echte taart opbouwt.

Ook lekker: drop of snoep na het avondeten. Wat dacht je van deze tropische Skittles van kunstenaar Dagmar Stap? Maar pas op, het is eyecandy. Dagmar Stap ((1995) borduurde het zakje én de Skittles na. Massaproductie wordt ambachtelijk kunstwerk.

De Braziliaanse kunstenaar João Loureiro (1972) bedacht een kunstwerk dat je echt kan eten. In 2023 serveerde het LAM museum zijn grijze ijsjes. In een ijscokar zag je zijn zes smaken ijs in zes grijstinten, van heel licht grijs naar bijna zwart ijs. Zonder naambordjes en geserveerd in een antraciet oubliehoorntje. Hoe feestelijk voelt een zomerijsje zonder kleur? En hoe en wat proef je eigenlijk als de vertrouwde kleur weg is?

Simpel maar altijd lekker: een koekje bij de thee. Co Westerik (1924 – 2018) schilderde dit kopje thee met koekje. Koningin Máxima beschreef Nederland ooit eens als ‘één koekje bij de thee’. Dat bleek een gevoelig onderwerp: heel wat boze reacties volgden. Hoe de koningin het ook bedoelde, het koekje bleek veel meer te zijn dan gebakken meel en suiker.