Kim Habers

Zaal 4 heeft een metershoog kunstwerk, een prachtige wand helemaal voor zich zelf. Tussen enorme glazen wanden met doorkijkjes naar het landgoed Keukenhof. Een warrig kluwen van zwart-witte slierten. Dat is het. Dit werk laat zich niet zo een-twee-drie kennen, en dat is precies wat het zo intrigerend maakt.

Wat moet dit voorstellen?

Op een dag hoorde ik een groepje bezoekers ginnegappen over het werk. ‘We hebben geen idee wat die kluwen nou voorstellen’, zeiden ze mij.

Nou… vertelde ik. De kunstenares, Kim Habers, had een paar maanden eerder het werk vanaf een hoogwerker geïnstalleerd terwijl het museum open was. Ze had de ongefilterde en persoonlijke feedback van bezoekers juist gewaardeerd.

Inktvis spaghetti tussen de propellers

We besloten het werk samen te bekijken. Ze associëerden en associëerden.
De vliegtuigbouwkundige in het gezelschap vermoedt dat het materiaal geen karton maar vliegtuigtriplex is, en ziet een werveling van lucht tussen propellers door. Een mevrouw die op vakantie was geweest in Italie beschrijft haar walging van een bord met zwarte spaghetti dat ze voorgeschoteld had gekregen. Een meneer staat met zijn neus op het werk en onderzoekt in detail hardop hoe de onderdelen aan elkaar bevestigd zijn: ‘daar is het gewoon geplakt!’ Een mevrouw ziet op afstand een schuursponsje, je weet wel, zo handig voor echt vieze pannen.

En in al dat enthousiasme vroeg niemand me wat de kunstenaar nou eigenlijk zelf bedoeld had. Dat komt een volgende keer wel. Reken maar dat ze dan weer minuten voor dit werk staan te praten en lachen.

Geschreven door collega Geerdien